Witold Lutosławski – historia i nie tylko

Urodził się w 1913 roku. Kompozytor, pianista i dyrygent. Uznawany za najwybitniejszego kompozytora polskiego XX wieku i jednego z czołowych twórców światowych. Wykładał gościnnie na uczelniach europejskich i w USA. Wiceprezes Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (lata 1960-1965), laureat licznych nagród krajowych i międzynarodowych (na przykład nagroda UNESCO w 1985 roku, The Polar Music Prize, zwany muzycznym Noblem, 1993 rok).

Początki Witolda Lutosławskiego

Początkowo w swojej twórczości nawiązywał do neoklasycyzmu i folkloru polskiego, czego uwieńczeniem był „Koncert na orkiestrę” (1954 rok). Później wykształcił własny styl, którego ważnym elementem był tzw. aleatoryzm kontrolowany (tzn. przypadkowość odnosiła się do agogiki, a wysokość dźwięku pozostawała pod kontrolą kompozytora).

Pisał utwory orkiestrowe, między innymi: „Wariacje symfoniczne” (1938 rok), 4 symfonie (1947, 1967, 1983, 1992 rok), „Muzyka żałobna” (1958 rok), „Gry weneckie” (1961 rok), „Livre pour orchestre” (1968 rok), „Mi-parti” (1976 rok), koncerty (na przykład wiolonczelowy, 1970 rok, fortepianowy, 1988 rok), utwory kameralne, między innymi: „Trio” na obój, klarnet, fagot (1945 rok), „4 Melodie śląskie” na 4 skrzypiec (1954 rok), „Kwartet smyczkowy” (1964 rok), „Przeźrocza” na zespół kameralny (1988 rok), utwory fortepianowe, między innymi: „Wariacje na temat Paganiniego” na 2 fortepiany (1941 rok), „Bukoliki” (1952 rok), wokalno-instrumentalne, na przykład „3 poematy Henri Michaux” (1963 rok), „Paroles tissees” (1965 rok), liczne pieśni, na przykład „20 kolęd polskich” (1946 rok), piosenki, muzykę teatralną i filmową. Zmarł w 1994 roku.

Źródło: www.informator24.pl